Het zou best kunnen, lezer, dat u over dit duo nooit eerde hoorde en het is met heel veel plezier dat ik bij deze mag proberen daar verandering in te brengen. Gitarist en cellist Sébastien Giniaux en koraspeler Cherif Soumano kwamen elkaar voor het eerst tegen in Bamako, zo’n vijftien jaar geleden en, zoals dat altijd gaat met muzikanten die een “klik” voelen, kruisten hun paden sindsdien heel geregeld. Dat kwam ondermeer omdat beiden een parcours aflegden aan de zijde van heel grote namen uit de muziekwereld.

Voor Soumano, die je rustig, zoals zoveel van zijn landgenoten, een heuse virtuoos op kora kunt noemen, liep dat traject via namen als Roberto Fonseca, Archie Shepp, Mathieu Chedid (“M”) en Marcus Miller, terwijl Giniaux, die oorspronkelijk specialiseerde in de manouche-jazz, terug te vinden was bij Birelli Lagrène, Didier Lockwood en de Taraf de Haidouks.

Een drietal jaar geleden namen ze een eerste plaat op, waarop ze naast eigen werk en enkele traditionals, ook hun interpretaties presenteerden van popklassiekers als “Another Day In Paradise” van Phil Collins en “A Thousand Years” van Sting en vandaag zijn ze er terug, met een variant op de formule van toen, zij het dat er deze keer maar één traditional (“Toubaka”) op staat en één cover, van Léo Ferré’s “Avec le Temps”, waarop de stem van Le Grand Léo nagespeeld wordt op cello.

Een ander verschil met de vorige plaat is dat op de nieuwe plaat twee nummers ingezongen worden door flamencozangeres Paloma Pradal, terwijl op de eerste de dwarsfluit van Naïssam Jamal zorgde voor de aanvulling op de kora/gitaarklank. Dat zijn eigenlijk gewoon variaties van dezelfde formule: het hele repertoire van het duo bestaat uit muzikale dialoog tussen twee mensen uit verschillende culturen en verschillende continenten, die elkaar gevonden hebben en die samen een bijzonder mooie muzikale taal bedacht hebben om hun communicatie om te zetten.

Dat levert een kleine drie kwartier adembenemend mooie muziek op, die al van de eerste keer dat je ze beluistert, heel organisch klinkt: dit is niet bijeengeraapt of bijeengezocht, nee, dit lijkt gewoon ontstaan te zijn uit een gemeenschappelijk aanvoelen van de toon en de mogelijkheden van de eigen instrumenten en die van de ander.

Voeg daar de loepzuivere productie van André Baille-Barelle aan toe -de man was ook verantwoordelijk voor de klank van de debuutplaat- en je hebt een pareltje van een plaat in handen: bij momenten klinkt ze “klassiek”, bij momenten helemaal jazzy of helemaal world, maar altijd produceren de muzikanten schoonheid met elke noot en, zoals u weet, kan een kora nogal veel noten naéén produceren.

In alle ernst: dit is een juweeltje van een plaat, en op het lijf geschreven van mensen die houden van de muziek van de Diabaté’s of van Derek Gripper. Eén voorproefje krijg je al via bijgaande YouTube-link, maar de plaat is, met een beetje zoeken, helemaal te proeven op het wereldwijde web. Ik kan niet anders dan u ten stelligste aanraden even op zoek te gaan, want veel fraaier dan deze, zult u ze dit jaar niet tegenkomen!

(Dani Heyvaert)